ارزیابی مجدد وضعیت جهانی دلار

دلار آمریکا به عنوان یک ارز ذخیره جهانی جذابیت خود را از دست داده است، اما با رقابت جدی برای تداوم تسلط مواجه نیست.

از زمان پایان جنگ جهانی دوم، دلار ایالات متحده به عنوان واحد پول جهانی سلطنت کرده است. توافقنامه برتون وودز در سال 1944 تمام ارزهای اصلی را به دلار متصل کرد که به نوبه خود به طلا متصل شد. با این حال، طلا به ویژه قابل تبدیل نبود، و پیوند تشریفاتی بین دلار و طلا در درجه اول به این امر کمک می‌کند که دلار را نمی‌توان دستکاری کرد و اقتصادهای غربی مبتنی بر پول سالم خواهند بود.

تاریخ ثابت کرده است که این یک توهم است. استاندارد بورس طلا فریبنده بود. دلار در واقع دستکاری شد (یعنی تورم شد) و به طور مداوم قدرت خرید خود را از دست داد. در واقع از سال 1960 تا 1971 دلار 25 درصد از قدرت خرید خود را از دست داد. فروپاشی سیستم برتون وودز در سال 1971 صرفاً واقعیت غالب را تصدیق کرد: ارتباط با طلا ساختگی بود. تا سال 1973، تمام بانک های مرکزی خود را آزادانه برای دستکاری ارزهای خود اعلام کردند. در نتیجه، بین سال های 1971 تا 2023، دلار 87 درصد کاهش یافت.

دلار با این وجود موقعیت غالب جهانی خود را حفظ کرده است. در دهه 1970، اینرسی احتمالاً به این وضعیت ممتاز کمک کرد. اما به زودی مشخص شد که نقش آن به طور محکم بر سرآمدی ایالات متحده در تجارت جهانی و بازارهای سرمایه و احتمالاً در ترس از اینکه ارزهای رقیب در معرض سیاست‌های پولی غیرقابل پیش‌بینی‌تر از دلار قرار گیرند، استوار است. جای تعجب نیست که در آغاز این قرن، دلار بیش از 70 درصد از ذخایر ارز خارجی جهان را تشکیل می داد .

به دنبال جایگزین ها

در سال های اخیر دو عامل حاکمیت دلار را با تردید مواجه کرده و سهم آن در ذخایر ارزی جهانی کاهش یافته است. اول اینکه قدرت خرید دلار همچنان در حال کاهش است. هنگامی که تورم پایین باقی می ماند و دارایی های دلاری بازده واقعی مثبتی را به همراه دارد، این موضوع مهمی نیست – این زمانی است که نرخ بهره اوراق قرضه خزانه داری از دست دادن قدرت خرید را جبران می کند.

با این حال، نگهداری دارایی‌های نقدی دلاری مشکل‌ساز می‌شود، اگر انجام این کار باعث زیان قابل توجهی به دلیل تورم شود. انصافاً، سایر ارزها عملکرد بهتری نداشته اند. شاخص نرخ مبادله دلار نشان می دهد که دلار از سبدی از ارزهای سنتی معتبر (یورو، ین و پوند انگلیس که روی هم بیش از 84 درصد از سبد مرجع را تشکیل می دهند) پیشی گرفته است. اما دارندگان دارایی‌های دلاری چندان راضی نیستند و مشتاق یافتن یک یا چند جایگزین مناسب هستند.

این ما را به نکته دوم هدایت می کند: ارزهای دیگر در واقع به عنوان رقبای معتبر ظاهر شده اند. تحقیقات اخیر صندوق بین المللی پول نشان می دهد که دلار استرالیا و کانادا، کرون سوئد و وون کره جنوبی سهم خود را در ذخایر ارز خارجی جهانی افزایش داده اند. این ارزها بخش قابل توجهی از دور شدن از دلار آمریکا را تشکیل می دهند. آیا آنها آینده ای دارند؟ آیا موفقیت آنها باعث تشویق مراجع تقلید می شود؟

داده ها تصویری ترکیبی را ترسیم می کنند. سهم دلار از بیش از 70 درصد در سال 2000 به 60 درصد امروز کاهش یافته است. با این حال، برخلاف بسیاری از پیش‌بینی‌ها، سهم یورو تقریباً در حدود 20 درصد ثابت مانده است. سهام ین ژاپن و پوند انگلیس نیز هر کدام در حدود 5 درصد ثابت مانده است. سهم 10 درصد باقیمانده شامل رقبای جدید است .

یوان چین

برخلاف بسیاری از روایت‌های رایج، یوان چین نقش نسبتاً ناچیزی را ایفا می‌کند و کمتر از 3 درصد از کل را تشکیل می‌دهد – با توجه به موقعیت چین به عنوان یک بازیگر مهم در جریان‌های تجارت جهانی، آن چیزی که انتظار می‌رود وجود ندارد. اهمیت یوان ممکن است همزمان با نقش رو به رشد چین به عنوان یک شریک تجاری و تأثیر آن در تعیین قیمت واردات و صادرات افزایش یابد. با این حال، به نظر می رسد جامعه مالی بین المللی، از جمله بانک های مرکزی، از نگهداری یوان در خزانه های خود ناراحت هستند.

یوان لزوما ارز قوی در مقایسه با سایرین نیست. نرخ مبادله آن در برابر دلار و یورو طی پنج سال گذشته نسبتاً ثابت مانده است. بسیاری از فعالان بازار نسبت به این احتمال که مقامات چینی می توانند با دستکاری های سنگین مداخله کنند، محتاط هستند، و شاید به کاهش قابلیت تبدیل شدن بپردازند. نرخ بهره فعلی اوراق قرضه دولتی چین چندان جذاب نیست (2.7 درصد برای اوراق قرضه 10 ساله و 2.1 درصد برای اوراق قرضه دو ساله)، و ناشر به عنوان بالاترین رتبه در نظر گرفته نمی شود (با رتبه A+ توسط Standard & Poor ‘s ) .

مبانی دلیل را توضیح می دهد. محرک های اصلی وضعیت ارز جهانی، اندازه منطقه ارز، میزان بدهی دولت و تجارت بین المللی و کیفیت بانک مرکزی حمایت کننده از آن است.

اندازه کشور به یک دلیل مهم است: کسانی که اغلب با ارزهای جهانی معامله می کنند، می خواهند معاملات آنها تعادل پولی ارز جهانی را مختل نکند. به عبارت دیگر، کسانی که ارزهای ذخیره را احتکار می کنند، می خواهند قیمت گذار باشند و با نرخ ارز نسبتاً ثابتی برخورد کنند. هیچ‌کس نمی‌خواهد خرید یا فروش یک ارز جهانی باعث کاهش یا افزایش قدرت خرید آن شود. به همین ترتیب، هیچ‌کس نمی‌خواهد ذخایر ارزی را نگه دارد که قدرت خرید آن تابع هوس شخص ثالث باشد.

وضعیت مدعی

یک ارز جهانی لزوماً از یک اقتصاد با تولید ناخالص داخلی (GDP) بزرگ می آید، زیرا تولید ناخالص داخلی بزرگتر معمولاً با منابع پولی قابل توجهی همزمان است. امروزه و برای آینده قابل پیش‌بینی، تنها سه حوزه پولی برای حفظ یک ارز جهانی به اندازه کافی بزرگ هستند: ایالات متحده، چین و منطقه یورو. روسیه هرگز جایگزین مناسبی نبوده است و هند احتمالاً به حداقل یک دهه نیاز خواهد داشت تا وزن کافی را از نظر تولید ناخالص داخلی و جریان های تجارت بین المللی ایجاد کند.

بدهی عمومی نیز مرتبط است. بخش بزرگی از ذخایر ارزی به صورت نقدی نگهداری نمی شود، بلکه در اوراق قرضه دولتی با رتبه بالا نگهداری می شود. مطابق با اصل قیمت‌گیری، خریداران معمولاً ترجیح می‌دهند اوراق بهاداری بخرند که از بازار گسترده‌ای برخوردار هستند، بازاری که به طور قابل‌توجهی تحت تأثیر تصمیم‌های خرید یا فروش فردی نیست. در این منظر، بدهکاران بزرگ نسبتاً جذاب هستند.

جهان باید به جای گزینه ایده آل، به کمترین اعتراض پذیری بسنده کند.

با این حال، این بدهکاران بزرگ نیز باید از کیفیت بالایی برخوردار باشند. یک بانک مرکزی که مقادیر زیادی از اوراق خزانه به یورو را در اختیار دارد، نمی تواند خطر نکول فرانسه یا آلمان، یا درخواست تجدید برنامه ریزی بدهی یا تجدید ساختار را تحمل کند. ارزهای ایده آل باید توسط کشورهای بزرگ و دارای بدهی متوسط ​​که به طور کامل در بازارهای سرمایه جهانی ادغام شده اند منتشر شوند. چین از این نظر ایده آل نیست.

شهرت بانک مرکزی آخرین مورد در چک لیست است. این عامل به دستکاری پول و اعتبار (نرخ بهره) مربوط می شود. اسراف پولی در نهایت منجر به تورم می شود و بر کیفیت ذخایر به عنوان ذخیره قدرت خرید تأثیر می گذارد. به همین ترتیب، مداخله در نرخ‌های بهره بر قیمت اوراق بهادار تأثیر می‌گذارد که باز هم بر توانایی ذخایر برای حفظ قدرت خرید تأثیر می‌گذارد. طی دهه‌های گذشته، تمام بانک‌های بزرگی که آرزوی دستیابی به وضعیت ارز جهانی را داشتند، شکست خورده‌اند.